خواب‌هایم دیگر رنگ ندارند ... یک رنگ که جان ببخشد به واژه‌ها و بال و پر بدهد به خیال ... یک رنگ؛ مثل رنگ پرکلاغی ...
و صداهایی که مرا به اعماق غار تاریک درون می‌برند؛ با خاطراتی شوم و پیشگویی‌هایی شوم‌تر ...
و سؤال‌هایی که دلم می‌خواهد جوابشان سکوت باشد ...
سلوک؛ در سکوت.
دیوارهای صاف بتنی خاکستری؛ بی‌پنجره: انفرادی ... لعنت به شکنجه با صدا ... لعنت به شکنجه با صدا ... لعنت به شکنجه با صداهای نامفهومِ گفت‌وگوهایِ بی‌اهمیت آدم‌هایِ آن سوی دیوارها ... دیوارهای بتنی صاف خاکستری؛ بی‌پنجره. کاش سکوت هم موج داشت؛ با طول و بسامد. دریا دریا سکوت ...
دست‌نوشته‌های پوچ روی دیوارها؛ هذیان‌های یک ذهن محبوس. پوچ ... پوچ ... پوچ. و ساییده‌شدن پوست عرقناک زیر لباس زندان. سایشی با صدای جیر ناخن روی تخته‌سیاه ...
و خون ... خون ... خون ... پوشاندن واژه‌ها با پوشالی سرخ تا برهنگی شرمناکشان آشکار نشود.
و آدمها که دغدغه‌های زندانی را می‌شکنند و پست می‌بینندش و پست می‌دانندش ... «به خاطر کمی سر و صدا، داد و هوار کرد.» ... «معلوم است چرا دوباره پکر شده؛ حتما به فکر دادگاهش است.»
و زندانی که توپ و تشرهای خیال آدمها را می‌شنود، و نیشتر پنهانش را در دست می‌چرخاند و با وسوسه‌ی محکوم کردن خود و اجرای حکمش سر می‌کند. با کجا باید شروع کند؟ با چشم‌های کم‌بینایش؟ یا با تخم‌هایی که خیلی‌ها فکر می‌کنند ندارد؟ یا با شاهرگش؟
با شاهرگش.
دیوارهای صاف بتنی سرخ؛ با یک جسد: انتحاری.
من از شیراز کم نوشتم ... تقریبا هیچ ننوشتم. شیراز بستر تجربه‌ی اولین سفر دسته‌جمعی من با نگار و دوستانم بود. چند روز مانده به پایان قرن، مسافتی طولانی‌تر از سال شمسی تولدم به کیلومتر را (نزدیک به 1380) با اتوبوس طی کردیم؛ آن هم دو بار: رفت و برگشت. شیراز پس از مدت‌ها یک محک برای جسمم بود؛ که آیا رگ‌های زنگ‌زده‌ی تنم و شیارهای خسته‌ی سرم تاب یک روز تمام سفر با اتوبوس را می‌آورند یا نه. شیراز شهری است که آنجا، روی بام کاه‌گلی و زیر چتر شب، اولین بار نگار را ایستاده در آغوش کشیدم و روی یک فرش زوار دررفته در یک ویلای دورافتاده، اولین بار گریه‌ی مهدی را دیدم. شهری بود که آنجا و پس از مدت‌ها، چند قدم آن طرف‌تر از مقبره‌اش، دوباره با حافظ هم‌کلام شدم و در گوشم زمزمه کرد «بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم» ... کنار ارگ کریم‌خان فالوده و زیر شاخه‌های شب در حافظیه، لب یار را چشیدم.
یکی از آن تجربه‌های شیرین شهر راز را «کافه کتاب آبی» رقم زد. مجموعه‌ای فرهنگی که پناهگاه کتاب‌ها و آدمها بود. یادم هست که دور میز و زیر سایه‌بان نشسته‌بودیم و از خنکای سبز کافه لذت می‌بردیم و لحظه‌ای چشمم به زنی افتاد که هندزفری در گوش، پشت یک میز باریک طولی خلوت کرده‌بود و در دفترش چیز می‌نوشت. و با خودم گفتم اگر من هم همچو پاتوقی داشتم چه بسا هر روز بساطم را آنجا پهن می‌کردم و تا حالا چندین و چند داستان نوشته‌بودم. اغراق نمی‌کنم وقتی می‌گویم خوش‌طعم‌ترین کیک عمرم را هم آنجا چشیدم؛ یک فال روسی عسلی که هنوز هم طعمش زیر دندانم است.
تصویر زیر یک یادگاری از آنجا و آن روز است در یکی از شب‌های بیمارستان. روی میزِ پاویونِ به اصطلاح «برادران» پهنش کرده‌ام و ازش عکس گرفته‌ام که یادم بماند نگار با هدیه آوردن یک کتاب و کمی میوه در آن، آبی را یادم آورد ... هرچند شاید ناخواسته. دو روز بعد چروک‌هایش را گرفتم و برش گرداندم، که یادش بیاورم تا یادش بماند.
قرن نو در بستر اجتماعی ایران میدانی بوده برای جولان تمام عیار تفکرات خشکیده‌ی سال‌های نه چندان دور ... سال‌های ارشادهای زوری. خبرهای اخیر از گوشه و کنار وطنم باعث شده تا نگاه گذشته‌ام را زیر سؤال ببرم، نگاهی که آنقدر به حضور لکه‌‌های سیاه عادت کرده‌بود که آن‌ها را نمی‌دید. لکه‌‌های خون سوخته را ... سوخته با گلوله‌ها، با موشک هواپیمازن، با داغ زنجیرهای شکنجه‌گاه‌ها.
آبی آرامش است؛ خوشحالی است ... آبی را پلمپ کردند تا یادمان بیاورند آسمان اینجا، مدت‌هاست که خاکستری است.
خواب مثل قطعات بزرگ نجویده‌ی غذاست که موقع فرورفتن، ذهنم درد می‌گیرد ... رؤیاهای مغشوش می‌بینم و پینگ‌پنگ وار بین خواب و بیداری نوسان می‌کنم ... از بینی‌ام خون می‌آید و بی‌رمغ‌تر از آنم که با فشردن استخوان بینی، رگ را ببندم؛ یک تکه دستمال داخل سوراخ می‌چپانم و چندین لحظه بعد که دوباره از خواب به بیداری برگشتم، دستمال خونی را درمی‌آورم و بالای تختم می‌گذارم ... پنجره باز است و هوا سرد است؛ شب و روز تبریز انگار دو دنیای وارونه‌اند: روزها تبناک و شب‌ها لرزدار. عضلاتم از سرما کوفته‌اند و لحاف کفاف نمی‌دهد؛ ولی نای از جا بلند شدن و بستن پنجره را ندارم ...
بالاخره ذهن خسته‌ام تسلیم می‌شود. قسمتش خواب نیست. با اینکه فردا کشیکم، هیپنوس وقعی به امور دنیوی من نمی‌گذارد. امشب انگار مرا نفرین کرده‌است. هیپنوس، خدای خواب، از نیکس، الهه‌ی شب، زاده‌شده؛ یتیم؛ مثل عیسی از مریم عذرا. کمدی الهی ... از «برزخ»، فالِ دانته می‌گیرم ... سرود پانزدهم:
ره می‌سپردیم در شامگاهان، دوردست را
نظاره‌کنان تا آنجا که می‌دیدند دیدگان،
در پرتوِ واپسین انوار آفتاب
اندک اندک می‌آمد سمتمان ابری از دود،
سیاه‌تر از زنگی شب؛ و نبود هیچ مکانی
که پناهمان دهد از آن.
از ما ستاند هوای زلال و بینایی را نیز هم.
ابری از دود، سیاه‌تر از زنگی شب ...
حالا که می‌نویسم سپیده سر زده ... اینجا خروس‌ها سرود صبح سر نمی‌دهد؛ نه ... کلاغ‌ها هستند که سحر را صدا می‌زنند.
که شاید امروز لاشه‌ای نصیبشان شود.
به اطرافم نگاه می‌کنم؛ به جماعت زخم‌خورده‌ای که دیگر در چارچوب‌ها جا نمی‌گیرند، به آن‌هایی که هرقدر هم خودشان را جمع کنند باز تکه‌ای از روحشان از چاردیواری‌های تعریف‌شده بیرون می‌زند؛ به آن‌هایی که هیبت ناجور بی‌قواره‌‌‌ای شده‌اند. همه روی مرزند، مرزی به نازکی یک طناب ... و باید تعادلشان را مقابل تماشاچیان حفظ کنند.
پ.ن: این صدایِ بومِ شوم‌ه روی شاخه‌ها؛ یا نمای بومِ خون‌ه توی سایه‌ها؟
مدتی هست واژه‌ها در ذهنم جور نمی‌شوند؛ و دل و دماغ فرستادن جمله‌های ناجور هم ندارم. هر بار دست به کیبورد شده‌ام یا صداهای بیرون زیادی بلند بوده‌اند، یا صداهای درونم ... و تمرکز چه سخت شده و لیست «پیش‌نویس»های محتوم، چه طولانی ...
امان از آن عادت وسواس‌گونه که باید حرفت را در حریری ادبی بپیچی تا ارزش نوشته‌شدن داشته‌باشد ... و امان از خودسانسوری. برای نوشتن از دوست داشتن، برای نوشتن از غم ... برای نوشتن از هرچیزی لنگ می‌زنم. دلم می‌خواست چندین و چند سطر از قول‌هایی بنویسم که به خودم داده‌بودم و عملی نشدند؛ مثلا قرار بود «بازمانده‌ی روز» را، با آن ترجمه‌ی شیرین نجف دریابندری، در شب‌بیداری‌های کشیک‌های بیمارستان زنان تمام کنم؛ ولی رفته‌رفته آن شور و شوق خاموش و آن قصّه و قول، فراموش شد.
دلم می‌خواست چندین و چند صفحه از نگار بنویسم، که نیلوفرِ امیدم در میانه‌ی دریادریا آب تاریک و سرد است؛ و از اینکه گاهی ذهن مغشوشم نمی‌تواند جلوی زبان نیش‌دارم را حتی مقابل او بگیرد ... و از اینکه چقدر به او بستگی دارم و هر بار که ناراحتش می‌کنم، چطور قلب نخ‌نمای من نخ‌کش می‌شود و چطور تار و پودم فرومی‌پاشد ...
دلم می‌خواست از آثار سینمایی خوش‌ساختی بنویسم که همدم بهارم بودند ... و از موسیقی‌هایی که پس‌زمینه‌ی دلتنگی‌ها و خوشحالی‌هایم ...
آخ از آن کرکره‌های سبزرنگ پاویون بیمارستان طالقانی که مرا یاد بچگی‌هایم می‌انداختند، آخ از آن غروب‌های دل‌انگیز اردیبهشت، و آخ از آن بوسه‌های گرم یواشکی ...
و حیف از این همه صدا.
کاش دنیا ساکت‌تر بود ...
چک ... چک ... قطره‌های خون از حفره‌های بینی‌ام می‌لغزند و بعد از گذر از لابه‌لای تارهای سبیلم، درست از لب پرتگاه بالای لب، سقوط می‌کنند. اگر آینه‌ای مقابلم بود، در نگاه اول حتما آن سرخی پس‌زمینه‌ی سبیل‌ها را می‌دیدم؛ که سیلاب خون، مثل رودی آغشته به خروارها خاک رس، در بیشه‌ی تارهای مویم سیر و سلوک می‌کند.
قطره‌ها روی کف سنگفرش خلوت پیاده‌رو پخش می‌شوند. و من، سرم را خم کرده‌ام؛ انگار که در یک تابلوی نقاشی به سبک مدرن غرق شده‌باشم ... از آن‌هایی که نامفهومند؛ بستری برای تداعی آزاد. و هیچ کس جز خالق آن اثر نمی‌تواند راز قطره‌های قرمزرنگ را بفهمد؛ اینکه چرا این قطره به فلان قطره نزدیک‌تر است، چرا بعضی پررنگ‌ترند و بعضی کم‌رنگ‌تر، و بعضی انگار برآمده‌اند و حجم دارند. و من، خالق تابلوی قطره‌های خون ... خون خودم، عصاره‌ی وجودم، آب حیاتم؛ که اینطور روی سنگفرش قطره قطره خشک می‌شود ... فقط من می‌دانم که درون هر قطره چه رؤیاها و کابوس‌هایی موج می‌زند. موج ... موج؛ مثل موج زدن کرم‌هایی که به یکی از خواب‌هایم آمدند. چشم‌هایم در آن خواب، آبی بودند؛ آبیِ دریا. و در آینه، دقیق‌تر که شدم، کرم‌ها را دیدم که در آبی چشمانم موج می‌زنند؛ و دیدم که زیبایی چشم‌هایم آبستن مرضی بیش نبود.
و فردا رؤیاها و کابوس‌های این قطره‌های خون را، که در حصار قطره‌ای‌شان می‌لولند، عابرین پیاده لگد می‌کنند و باران در خودش حل می‌کند؛ که عاقبت کرم بودن و کرم ماندن همین است.
آبشار خون خشک می‌شود. دوباره تار به دست می‌گیرم و ساز می‌زنم؛ آرام می‌زنم تا آرامش شب را نخراشم. کتاب‌هایی که کمی آن طرف‌تر روی زمین پهن کرده‌ام، مستمعان منند.
و عاقبت یک روز، پیرمردِ دستفروشِ تار به دوشی که بساط کتاب پهن می‌کرد، رفت. انگار که سوار بر باد شده و خونش را جا گذاشته‌باشد. همانقدر تهی، همانقدر سبک ...
کلمات ... کلمات مثل قطره‌های عرقی هستند که از سر و رویم چکیده و روی ملحفه‌ام خشک شده‌باشند و منی که دست می‌برم برای گرفتن جسمِ پوچِ واژه‌هایی که فحوایشان بخار شده‌اند، چه بیچاره‌ام. این هذیانِ من است؛ برای پایان یک قرن و آغاز یک قرن و مردی ساکن که تلفظ نمی‌شود. یادداشتی است که برای پایان سال و آغاز سال نوشته‌شده‌بود و در مرور زمان هرس شده‌است ...
تکه‌ها ... تکه‌های خاطراتی درونم روشن‌ترند. کنار مقبره‌اش، حافظ در گوشم زمزمه می‌کند که «بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم» ... «چشمِ بیمار»؛ نه «تن»، نه «دل»، نه «سر» که «چشم» ... نگاهِ تب‌آلودِ ناهنجارِ مریضِ دردناکِ من ... در اتوبوس، هم آغوشی پلک‌ها ... در اتاق، تک بوسه‌ای اطمینان بخش ... در رختخواب، ساعت شش صبح، رفتن نیما ... در باغ عفیف‌آباد، شنیدن قصّه‌ی تلخ یک خیانت ... در روستایی دور، تماشای حرف زدن شکسته بسته‌ی زنی که حضانت بچه‌هایش را از دست داده و به لواشک‌هایش دل‌خوش است ... روی صندلی، گرفتن دست نگار و مردمی که از کنارمان رد می‌شوند و نگاهمان می‌کنند؛ نگاه‌هایی گنگ و بیمار ... در اورژانس، مادر باردار چهل و چند ساله‌ی روستایی با تنگی نفس که تشنه‌اش است ... در بخش زایمان، مادری در آستانه‌ی به دنیا آوردن فرزند دومش؛ دختر است و اسمش را آنالی گذاشته؛ فرزند اولش پسر بود، با چهار کیلو و دویست گرم وزن در بدو تولد؛ مثل من ... مثل من.
تاریخ تکرار می‌شود؛ و نفهمی‌ها هم، و سرکوب‌ها هم، و تلخی‌ها هم ...
و در تاریکی شب دیروز، کز همه عالم به در بودم؛ باز آوای محمد مختاری در گوشم پیچید:
و امروز، «گچ سفید جای سرت را نشان می‌دهد
که چندسالی انگار در اینجا می‌نشسته‌ای
و رد انکارت افتاده‌است
بر دیوار
یا شاید نقشی مانده‌است از تسلیمت»
هوای مرگ که می‌پیچد
تولد شعر را باید پنهانی جشن گرفت
که حلقه‌های گل را تاب نمی‌آورد تنها بر گردن سکوت
سر چهارراه منتظر بود و در همین حین برای بار چندم، موجودی حسابش را از آخرین اس ام اسِ برداشت، چک کرد. مدام در سرش حساب و کتاب می‌کرد. یک ماه بود دُنگ هفته‌ای یکبار کافه رفتن را هم به زور کنار می‌گذاشت. ساعت‌های اسنپ‌کاری‌اش را هم بالا برده‌بود؛ از خروس‌خوان تا بوق سگ کار می‌کرد. پول به جهنم، وقت درست و حسابی هم برای دمی گذران وقت با سارا نداشت.
مادر و دختری سوار شدند، هر دو عینکی و جاافتاده، مقصدشان آن سوی شهر. راه افتاد. چهره‌ی زن او را یاد مادر خودش می‌انداخت که هنوز که هنوز است هفته‌ای سه جلسه فیزیوتراپی هم دردی از پاهایش دوا نکرده. دکتر گفته‌بود اگر تا سه ماه جواب نگیرد، فلجش دائمی است و از این بهتر نمی‌شود. وقتی نبود، دم دستشویی فرهاد کولش می‌کرد؛ ولی کاش همیشه او بود که مادر را کول می‌گرفت ...
رفیقش گفته‌بود یک دختری شبیه سارا را در یک کافه حوالی مرکز شهر دیده ... با یک مرد غریبه. از سارا پرسیده‌بود و سارا به جانش قسم خورده‌بود او نبوده ... امروز راهش را به آن طرف‌ها کج کرد تا از صاحب کافه بپرسد. به بهانه‌ای مشخصات سارا را داده‌بود ولی چیزی یاد کافه‌چی نمی‌آمد. دوربین مداربسته‌ای هم نبود تا چک کنند. امّا بذر شک که کاشته‌شد، دوری و تنهایی عجب خوب به خوردش می‌روند تا ببالد.
به فکر این‌ها که می‌افتاد حس می‌کرد بعد از سکته‌ی مادرش، زندگی‌‌اش شده سناریوی یکی از فیلم‌های فرهادی؛ پر از بدبختی. امّا او برای دردهایش گریه نمی‌کند، خشمش است که زبانه می‌کشد ...
خشمش را سر چه کسی خالی کند؟ سر قبر پدرش که سال آخر عمرش حتی یک روز خوش هم ندید؟ سر تن کم‌جان مادرش که مدام می‌گوید پولت را حرام من نکن؟ سر سارایی که پنج سال زندگی را پایش ریخته؟ سر برادر کوچکتر دبیرستانی‌اش که در به در دنبال کار است؟
انتخاب اصلی‌اش امّا سفره‌ای آماده هست که از صبح تا شب جلویش پهن شده: خیابان. در تلاشش برای باز کردن راهش از میان ماشین‌ها و در آن تعویض دنده‌های سریع، هم امید درآوردن چند هزار پول بیشتر پنهان است و هم خشمش؛ خشم حیوانی وحشی که در قفس تنگی گرفتار باشد، خشمی از سر استیصال.
ترافیک اعصابش را خرد کرده، مدام در تلاش است که راهش را باز کند، راننده‌ی پیر پیکان مجالش می‌دهد، حالا نوبت ماشین بعدی است؛ شاسی‌بلند سیاه‌رنگ ... حتما دیده عجله دارم و راه باز می‌کند، ندیده‌باشد هم هرچه باداباد ... حتما یکی از آن حرام‌زاده‌هایی است که با پول بادآورده یک شبه وضعش از این رو به آن رو شده یا از آن‌ها که به لطف پول پدر ماشین کلاس بالا سوار می‌شود ... بی‌پروا نزدیک می‌شود، سلطه‌طلبی در لحظه‌لحظه‌ی رانندگی‌اش موج می‌زند. ولی ماشین سیاه‌رنگ چرخ پس نمی‌کشد و آینه‌ی بغل خودش فدا می‌شود.
مسافرها که روی صندلی عقب نشسته‌اند و از رانندگی‌اش دل خوشی ندارند، آه می‌کشند. خودش هم هاج و واج مانده چه اتفاقی افتاد ... ماشین سیاه حتی ترمز هم نکرد، گازش را گرفت و رفت. پس خطی که روی بدنه‌ی مشکی‌اش افتاد چه؟ جلوتر، پشت چهار پنج ماشین دیگر، منتظر سبز شدن چراغ ایستاده. خشم بر ناراحتی غلبه می‌کند. او هم گازش را می‌گیرد و کنارش می‌ایستد ... شیشه را پایین می‌دهد و داد می‌کشد «ببین آینه چی‌شد ... با توام، اینجا رو نگاه کن.» راننده مرد جوانی است که ریش‌هایش بی‌پروا درآمده‌اند امّا هنوز خیلی مانده تا پرپشت شوند. جوان شیشه را پایین می‌دهد و سکوت می‌کند.
«اصلا من مقصر ... می‌مردی یه لحظه راه بدی؟» مرد جوان بالاخره در جواب داد می‌زند «آره، می‌مردم.» به تور بد راننده‌ای خورده، ذره‌ای پشیمانی هم از چهره‌اش نمی‌بارد ... «حالا پول آینه رو کی میده؟» «خودت گفتی مقصر خودتی ... پولش هم پای خودته ...» باز، اینبار با استیصال «می‌مردی یه لحظه راه بدی؟» و مردک شیشه را بالا می‌کشد. عصبانی می‌شود. گازش را می‌گیرد و جلوی ماشین سیاه می‌پیچد و ترمز دستی را می‌کشد. کک مردک هم نمی‌گزد که معطل شود. انگار از بازی لذت می‌برد. چندبار چشمش از آینه به مسافرها می‌افتد که مدام ابرو بالا می‌اندازند. مهم نیست در نظرسنجی اسنپ چقدر بدش را بنویسند ... حالا که به آخر خط رسیده، باید روی این مردک پست را کم کند. امّا عوضی نخ نمی‌دهد. چراغ سبز می‌شود. باقی ماشین‌ها بوق می‌زنند ... کم مانده مسافرها شروع به گلایه کنند ... مجبور به حرکت می‌شود. ولی هنوز تمام نشده ... دو بار ناگهانی جلویش می‌پیچد و سعی می‌کند تا یا او را بترساند یا با صحنه‌سازی به تصادفی منجر شود که مقصر را او جلوه دهد. امّا باز ناکام می‌ماند. مردک حساب همه چیز را کرده ... آرام رانندگی می‌کند، مراقب همه چیز هست. شاسی بلند لاین عوض می‌کند و کمی بعد، در سیل ماشین‌ها ناپدید می‌شود.
آخر قصه، دو مرد خشمگین با زخم‌هایشان تنها می‌مانند ... یکی با آینه‌ی بغلِ شکسته و کلی زخم دیگر و دیگری با خراشی طلایی روی بدنه‌ی مشکی ماشین و کلی زخم دیگر ... هر دو تیمارنشده و هر دو نوپا در راه بی‌رحمی ...
در لابه‌لای یک متن از یک نویسنده در یک کانال تلگرامی در رثای آلما، همسر سایه (هوشنگ ابتهاج)، و دوام عشق سایه به اویی که به تازگی از دنیا رفته، جمله‌ای هست:
از روزگار تلخی دید، اما تلخ نشد.
پلی بزنیم به حوالی چهار بعد از ظهر ... در آرامستانی دورافتاده، زیر آفتابی داغ و بادی آبستن از خاک ایستاده‌ام و صدای نوحه‌خوانی در زمینه پخش می‌شود؛ ولی فکر من آنجا نیست و در ژرفای ناخودآگاه جاری است و خودآگاهِ خواب‌آلوده‌ام خالی مانده و چشمان تهی من به قبری سیمانی خیره شده‌اند که نام و نشانی ندارد و یک عده از اعضای خانواده‌ی داغدار روی آن ایستاده‌اند. یک لحظه در آن لوح خالی فکرم، تصویر کارتن‌خوابی نقش می‌بندد که در گوشه‌ی خیابان می‌میرد و کس و کاری ندارد و عاقبت، استخوان‌هایش به آن نقطه، زیر یک عالمه سیمان و چند جفت کفش، تبعید می‌شوند.
در میانه‌ی راه برگشت از آرامستان، یکی از دوستان عزیزم نامه‌ای را که به مناسبت تولدم نوشته‌بود به همراه هدیه‌ای، با تأخیر، به دستم رساند. متن نامه ابراز محبتی صمیمانه بود، همراه با اشاره‌ای کوتاه به دوره‌ای از زندگی من که حوالی یک و نیم سال قبل شروع شد: سلسله‌ی تلخی‌های زندگی من ...
می‌دونم تو این چند وقته فراز و نشیب‌های زیادی رو تجربه کردی؛ ولی چون راحت نبودی درباره‌اش حرف بزنی، از اون موقعیت‌ها دوری می‌کردی ...
و اینکه خوشحال است بالاخره به ثباتی رسیده‌ام و بر مشکلاتم فائق آمده‌ام. متن نامه پر بود از تمجید ویژگی‌هایی که دیگر در خودم سراغ ندارم؛ خصوصا ویژگی «بی‌دریغ محبت کردن». انگار که دوستم احساس کرده‌باشد من قدم به جاده‌ای ناآشنا و به زعم خودش تاریک گذاشته‌ام و در لفافه بخواهد مرا یاد تونل نورانی بهشت بیندازد. یا شاید هم من برداشت اشتباهی از متن آن نامه کرده‌ام ...
آیا روزی به یاد من جمله‌ی زیر را می‌نویسند؟
از روزگار تلخی دید، و تلخ‌تر شد ...
گاهی به مرگم فکر می‌کنم. و گاهی، خشمی، در وجودم زبانه می‌کشد و گاهی، از ناتوانی تنم یخ می‌بندد. بسته به غلبه‌ی هر کدام در آینده‌ام، ممکن است به تنها مردن راضی نشوم و چند حرام‌زاده را با خودم به گور کشیده‌باشم ... و یا زیر یک عالمه سیمان و چند جفت کفش، تنها باشم.
و شاید این‌ها تنها کابوس‌های تاریک شب‌اند و در عالم واقع، من فانوسبانم ...
و یا شاید ...
