خوشه‌ها

پدال ترمز را تا ته فشار دادم. می‌دانستم در آن لحظه‌ای که کمربند مرا به صندلی زنجیر کرده و دنده‌هایم ترک برمی‌دارند، عقربه‌ی سرعت‌شمار دارد از صد به صفر سقوط می‌کند و من به خاطر قوس برداشتن سرم به پایین، از تماشای چنان نمای نادری محروم شده‌ام. سمفونی خیلی بلند و گوش‌خراشی در دو ثانیه اجرا شد؛ جلوبدنه‌ی پژوپارسِ سفید رنگ و عقبِ بدنه‌ی ماشینِ من مچاله شدند، شیشه‌ها شکستند، تایرها روی آسفالت ساییده‌شدند و صدای یک بوق ممتد در زمینه اجرا شد که تا ساعت‌ها بعد در سرم ادامه داشت. 

«خشم» و «هیجان» و «ترس»، خاطراتِ لحظاتِ بعد از تصادف را منفجر کردند و حالا فقط چند ترکش در ذهنم جا مانده. یکی‌شان آن چند ثانیه‌ای است که تند تند نفس می‌کشیدم و منتظر بودم هر لحظه کسی در ماشین را باز کند، مرا بیرون بکشد، چشم‌هایم را از حدقه درآورد و جمجمه‌ام را خرد کند. اعدامی بدوی برای عاملِ یک تصادفِ عمدی ... ولی من مقصر نبودم، مقصر ماشینی بود که فاصله‌اش را با ماشینِ مقابل رعایت نکرده و از پشت زده؛ نه؟

یک ترکش دیگر آن سی ثانیه‌ای است که بدنه‌ی مچاله‌شده‌ی پژوپارس را نگاه می‌کنم. سرِ غرقِ در خونِ راننده‌اش روی فرمان بی‌حرکت مانده‌است. جماعتِ کنجکاوِ همیشه در صحنه دور ماشین‌ها حلقه زده‌اند و می‌پرسند تصادف چطور اتفاق افتاد ولی من جوابی نمی‌دهم. حواسم جای دیگری است. برایم جای سؤال است که چرا کسی به دادِ راننده‌ی بیهوشِ پژوپارس نمی‌رسد؟ یعنی بقیه‌ هم می‌دانند آن راننده چطور آدمی بوده؟ همان لحظه یادِ «Don't touch my car»ای می‌افتم که رویِ صندوق عقبِ پژوپارس حک شده‌بود و کنارش دو تا آدمک کشیده‌بودند: یکی زانو زده و دیگری اسلحه را از عقب به سرِ آن بیچاره‌ی بی‌دفاعِ نشسته نشانه رفته‌بود. من درست چند لحظه بعد از آنکه پژوپارس در میانه‌ی یک سبقت راهم را سد کرد، چشمم به آن طرح افتاده‌بود و حالا به نظرم مضحک می‌رسید. من که به ماشین دست نزدم؛ نه؟ فقط لهش کردم. با رضایت و خشم تمام لهش کردم. و جالب آنکه، من آن کسی نیستم که جمجمه‌اش سوراخ شده ...

هر کسی موقع رانندگی راهم را سد کند، حرام‌زاده‌ای است که دلم می‌خواهد بمیرد. و حالا که بالاخره کسی را کشته‌ام، شاهدی نیست تا علیه من در دادگاه شهادت دهد و همه گمان می‌کنند راننده‌ی پژو پارس قربانی سرعتِ بالایِ خودش شده. این پایان‌بندی را دوست ندارم. دلم می‌خواهد آخر قصّه را من رقم بزنم؛ نه سکوت و دروغ (که خیلی کلیشه‌ای شده).

بعد از یک دوش آب گرم، اعترافم را جلوی شیشه‌ی بخار گرفته‌ی حمام تمرین می‌کنم. دنده‌هایم درد می‌کنند ولی با هر زحمتی شده، سینه را صاف می‌کنم و می‌گویم کشتمش؛ چون چشم نداشت سبقت گرفتنم را ببیند. «پشیمانی؟» نه جناب قاضی، حتی یک ذره هم پشیمان نیستم. مگر قیچی کردن بال‌های یک پرنده جنایت نیست؟ او مرتکب جنایتی نابخشودنی شده‌بود و من هم عدالت را به شیوه‌ی خودم اجرا کردم. زندگیِ یک پرنده در پرواز خلاصه می‌شود و در آسمان جا برای بال و پر زدنِ تمام پرنده‌های روی زمین هست؛ پس چرا باید یکی با چیدن بال دیگری او را ساقط کند؟ یا اصلا خود شما آقای قاضی، و تمام سیستم فاسد قضایی و انتظامی‌تان، چرا باید برای آدم‌ها محدودیت سرعت بگذارید؟ «برای امنیت جانِ همه است پسر جان» جناب قاضی، با کمال احترام، حرف مفت می‌زنید. «حرف دهانت را بفهم وگرنه زبانت را بیرون می‌کشیم» ولی من همچنان خواهم گفت؛ با قلم فریاد می‌زنم «آن را هم می‌سوزانیم» با زبان اشاره «دست و پایت را می‌شکنیم» با خون «در شیشه می‌کنیم» با مرگ ...

و بعد دو نفر دستانم را از پشت می‌گیرند و سرم را روی میز می‌گذارند و من چشمم به نمادِ ترازویی می‌افتد که کفه‌هایش خیلی وقت است دیگر موازی نیستند؛ یک کفه‌اش سنگین است، خیلی سنگین.

قاضی با چکش روی سرم می‌زند. قطره‌های آب روی بخارِ شیشه به آرامی پایین می‌خزند.

«اعدامش کردیم. ختم دادرسی.»

نقطه سر خط

«گذشته را که ورق می‌زنم، تجربه‌های عمیقِ «رها شدن» و همینطور «رها کردن» توجهم را به خودشان جلب می‌کنند. اینطور هم نبوده که همیشه رها کردن آسان‌تر از رها شدن باشد. نویسنده‌ای در کتابی نوشته:

... حتی تحمل درد خویشتن به سختی دردی نیست که مشترکاً با کسی دیگر، برای یک نفر دیگر یا به جای شخص دیگری، می‌کشیم و قوه‌ی تخیل ما به آن صدها بازتاب می‌بخشد. 

اوّل مرغ بوده یا تخم مرغ؟ در این چرخه‌ی معیوب، اوّل رها شده‌ام یا رها کرده‌ام؟ 

حدود هفت سال پیش وقتی با مرگ دست و پنجه نرم می‌کردم، اول رها شده‌ام و بعد رها کرده‌ام. شاید این تجربه‌ی عمیق بوده که بی‌اعتمادی عمیقی به عالم و آدم را درونم کاشته، و مثل مشتی به شخصیت برونگرای من فرود آمده و تکّه‌ی بزرگی از من فرورفته و درونگرا شده. و آن گسلِ سرنوشت، باعث و بانی هزارتوی درونم است که هر کسی را چند لایه بیشتر راه نداده‌ام و هیچ کس به آخر نرسیده؛ چرا؟ چون آدم‌ها ولت می‌کنند؛ و کمی که بگذرد فراموشت می‌کنند و وقتی تو فراموش شوی، جای خالی‌ات هم فراموش می‌شود؛ ولی جای خالی‌ آن‌ها در هزارتوی روانت زخم می‌شود؛ حتی اگر دستی که خنجرت زده را فراموش کنی، جای زخمش همیشه می‌ماند. حالا فرض کن یکی تا ته خط بیاید و برود، جای رفت و برگشتش اتوبان می‌شود و روانِ تو عریان وسط جاده می‌ماند. عورتِ جسمِ برهنه را می‌شود با دست پوشاند، ولی عورت روانِ برهنه را فقط مرگ می‌پوشاند. 

می‌دانید چه لذتی در رها کردن زندگی و عالم و آدم هست؟ من می‌دانم؛ من آن را چشیده‌ام و طعمش هنوز زیر زبانم است. وقتی مرگتان به نظر اجتناب‌ناپذیر باشد و بعد شما دنده را خلاص کنید و مثل یک تماشاچی پوچی دنیا را تماشا کنید، از بزرگترین لذت‌های دنیاست. شاید به همین خاطر است که وابستگی مضطربم می‌کند. وابستگی یعنی مسئولیت، و مسئولیت یعنی زنده‌ماندن و زندگی کردن به هر قیمتی. تعهدی که نانوشته است و اگر قبولش کنم مجبورم تا آخر پایش بایستم؛ یعنی هر قدر هم زندگی‌ام لجن شود، حق ندارم آن را رها کنم؛ چون یک ماشینِ تنها نیستم؛ بلکه قطاری شده‌ام و واگن‌هایی به من متصلند و اگر دنده را خلاص کنم همه‌مان ته درّه می‌رویم. همانطور که نویسنده‌ی کذایی نوشته، تحمل درد دیگری برایم سخت‌تر است و من نمی‌توانم وقتی آنطور به من وصلند ولشان کنم. و مگر این آدم‌ها حرف حالیشان می‌شود که کمکت کنند تیر خلاص را داخل مغزِ زندگی‌ات خالی کنی؟ نه ... همین حالا هم خانواده‌ام زنجیری به بال‌های من‌اند که مبادا پرواز (سقوط) کنم.

بیش از حد آشکار کردنِ خودم معمولا زمینه‌سازِ اجتنابِ بیشترم از آدم‌هاست. من از هفت سال پیش به این طرف، گریه‌هایم به خاطر «دیگری» بوده. برعکس؛ با هر خیانتی که در حقم شده، نه اشکی ریخته‌ام، نه خودم را به در و دیوار زده‌ام، نه سیگار کشیده‌ام، نه مست کرده‌ام، نه آواره‌ی کوه و بیابان شده‌ام ... من با هر خیانتی که در حقم شده بی‌صدا از درون فروریخته‌ام و بی‌رحم‌تر شده‌ام. یاد گرفته‌ام که آدم‌ها می‌روند و خاکستر سیگارشان، جای بوسه‌شان، طنین صدایشان می‌ماند؛ و مگر قلب آدم چقدر جا برای تلنبار کردن این همه یادگاری دارد؟»

می‌گویند بهتر است موقع خشم، زبانمان را نگه داریم و سکوت کنیم؛ این متن را دوباره فرستاده‌ام که بگویم موقع خشم و عصبانیت، قلم هم باید غلاف شود یا حداقل نوشته‌ها را برای خودمان نگه داریم تا بعدتر بخوانیمشان و نمودی باشند از تزلزل افکار آدمی در طوفان احساسات و مجالی برای تحلیلِ خود. جملات بالا را روز جمعه فرستادم و بعد از فروکش‌کردن خشمم، پاک کردم. 

در آن نوشته‌ی من، جرعه‌هایی از حقیقت هم هست؛ امّا بیشترش انکار و مهملات است. واگویی افکارِ خشم‌آلودی است که بعد از اتفاقی در همان روز، در سرم قطار شدند. با اینکه در آن لحظه بی‌اعتمادی عمیقی احساس می‌کردم، بی‌انصاف بودم که همه‌ی آدم‌ها را یک کاسه کردم. من همچنان اعتماد می‌کنم، و به بعضی حتی برای گفتن عمیق‌ترین رازهایم اعتماد دارم. و اینطور هم نبوده که «رها شدن»ها زمینه‌ساز «رها کردن»ها باشند؛ که اگر اینطور بود دنیا پر می‌شد از آدم‌های تنهای متوهم. اگر جایی که نباید رها کرده‌ام، یا از سر خودخواهی و یا از سر بزدلی بوده. برای اشتباهاتمان توجیه نتراشیم؛ قبول کردنشان، اولین قدم برای تکرار نکردنشان است. 

«لذت» در موقعیت مرگِ اجتناب‌ناپذیر، مستلزم «پذیرش حقایقِ زندگی و مرگ» است. و خیلی بعید است که دوباره به چنان موقعیتی برسم. و برعکس، حالا که آرام‌ترم، زیبایی و لذت را در کسب «شجاعتِ زندگی‌کردن» می‌بینم. آنطور که کسی در لحظه‌ی مرگ، هم‌‌صدا با نیچه بگوید «همین بود زندگی؟ پس یک بار دیگر!»

یکی از آن جرعه‌های حقیقتِ دست‌نوشته‌ی بالا، در تنها «معمولا»ِ آن خلاصه شده. یک استثنا در زندگی‌ام بوده که خودم را برای کسی تا حد زیادی آشکار کرده‌ام ولی ذره‌ای پشیمان نیستم و اینطور نیست که به خاطر آن خودآشکاری از او دور باشم؛ و یکی از همان معتمدانِ انگشت‌شمارِ زندگی‌ام است. 

آدم‌ها می‌روند و خاکستر سیگارشان، جای بوسه‌هایشان، طنین صدایشان، فروغ نگاهشان و لطافتِ انگشتانشان می‌ماند؛ و قلب آدم جا برای همه‌ی این یادگاری‌ها دارد؛ چون قلب که بشکند، دریای بی‌انتهایی می‌شود. این را فقط منِ ناخدایِ بی‌خدا نمی‌گویم، خدا هم گفته که در قلب‌های شکسته جا دارد. و خدا بی‌نهایت است. 

بهمنین

بار اول در میانه‌ی کتاب «بار هستی» میلان کوندرا دیدمش:

Culture is perishing in overpoduction, in an avalanche of words, in the madness of quantitiy.

فرهنگ در جمع کثیر فراورده‌ها، در بهمنی از واژه‌ها و در سرسام کمیت، پژمرده می‌شود. 

بار دوم در میانه‌ی فیلم «شبح» (بیست و چهارمین فیلم از سریِ جیمز باند) شنیدمش:

Franz Oberhauser died twenty years ago, James. In an avalanche alongside his father. 

بار سوم، حالاست که زمزمه‌اش می‌کنم. «avalanche»، به معنی «بهمن»، واژه‌ای فرانسوی است و انگلیسی‌ها آن را وام گرفته‌اند. شاید چون نتوانستند از طنین خوش‌آهنگ فرانسوی‌‌اش گوش بپوشند. تبار این واژه مبهم است و احتمال می‌دهند از گویش پیشالاتینی اهالی آلپ مشتق شده‌باشد. 

کم پیدا می‌شوند واژه‌هایی که هم فارسی و هم انگلیسی‌شان را بپسندم؛ و این واژه امروز سه بار، از راه‌های مختلف، هویدا شد. چرا زمزمه‌اش می‌کنم؟ چون لِهم؛ و احساس می‌کنم دقیق‌ترین وصف حال حاضرم، دفن شدن زیر بهمن باشد؛ و گویا در فارسی و انگلیسی و فرانسوی واژه‌ای برایش نداریم. 

برهان قاطع، در میان معانی متعدد واژه‌ی «بهمن» نوشته:

گیاهی و رستنی بود که در بهمن و زمستان گل کند و بیخ آن سرخ و سفید است و آن‌ را بهمنین می‌گویند. 

دلم می‌خواهد «بهمنین» را به عنوان معادلی برای «مدفون در بهمن» انتخاب کنم. 

امشب من، سرد و سست و بهمنینم ... چه غریبانه، چه تلخ.

پ.ن: در اوستا Vohumana، پهلوی Vahuman مرکب از دو جزء «وهو» به معنی خوب و نیک و «منه» از ریشه‌ی man به معنی منش است. [ این واژه به مرور تبدیل به وَهمن و بهمن شده؛ ] پس بهمن یعنی به‌منش. وی یکی از امشاسپندان و نخستین آفریده‌ی اهور مزداست. دومین ماه زمستان و یازدهمین ماه سال شمسی به نام او بهمن خوانده می‌شود. (برهان قاطع) «هومن» هم شکل فرگشت‌یافته‌ی وهومنه است. گویا بهمنین بودن زنجیری است که در من سرشته شده‌باشد ... 

دانلود

میراث شب

رخت خوابم را که جمع می‌کنم، چند لکه خون روی ملحفه می‌بینم. یاد کابوس شبم می‌افتم. خواب دیدم می‌خواهم برگردم خانه ولی آدرسش یادم نمی‌آید. به نزدیکانم تلفن می‌زنم تا آدرس را بپرسم ولی صدا قطع و وصل می‌شود. پیام‌ها هم یا به مقصد نمی‌رسند یا بی‌جواب می‌مانند. درمانده‌ام؛

از در به دور مانده‌ام

و کجاست تکه‌های آن خاطرات شیشه‌ای 

که سبک‌سرانه سنگسار کرده‌ام

به هر سو چشم‌بسته دست می‌کشم

کلیدِ بیداری‌ام را کجا آویخته‌ام؟ ...

*

دیوار صوت را فریاد من شکست

آوار صدا روی صورتم فروریخته است 

مگر خواب‌

            وهمِ ابرناکِ شب نبود؟

پس چرا خونِ من روی ملحفه به جای مانده است؟

بیت‌الاحزان خزان

حس غریبی دست می‌دهد وقتی پا به صحنه‌ی نمایشِ گذشته‌ها می‌گذاری. بُعد مکان همان است؛ ولی زمان خیلی فرق کرده: غباری که روی تو نشسته زیادی سنگین است. تمام این سال‌ها کسی صدایت نزده و تو روی صحنه نرفته‌ای؛ پشت به نمایش در گوشه‌ی دیگری از این عالم سرکرده‌ای ...

پسر و دختربچه‌ای (احتمالا برادر و خواهری) دم در خانه‌شان ایستاده‌اند و آن حوالی سگی که لکه‌های بی‌مویِ جَرَب، رنگ تنش را آمیزه‌ای از سفید و صورتی کرده پرسه می‌زند. آن دو تا می‌ترسند برای بازی پا از چارچوب امن خانه بیرون بگذارند. شواهد و قراین داد می‌زند که دیگر این کوچه جای بازی بچه‌ها نیست. برادرم کنارم ایستاده و من یاد آن روزی می‌افتم که در یک غروب ابری، روی چمن‌ها دراز کشیده‌بودم و او روی چمن نشسته و گریه می‌کرد؛ چون از دید هادی، بزرگ یا کوچک فرقی نداشت و موقع بازی فوتبال به همه‌ی حریف‌ها با دست کلیدش تشر می‌زد. دورگه‌ی خشم و شرم به خونم می‌دود و دوباره تعجب می‌کنم چطور آنقدر خودخواه و بی‌خیال و عاجز از درکِ دردِ هم‌خونم بوده‌ام. نکند حالا هم ...

حالا سنگ‌ها جای ما را گرفته‌اند، ته‌سیگارها جای توپ‌های فوتبال را و برگ زرد درخت‌ها جای خنده‌های سبز بچه‌ها را. من سه سال آخر کودکی‌ام را اینجا کاشتم و هنوز خاطرات تلخ و شیرینی بار می‌آورد.

دوم آبان ماه، اردبیل

یک ماه موسیقی

دو روز پیش اختتامیه‌ی چالشی سی روزه بود که یکی از «رفقای ندیده»‌ام مرا به آن دعوت کرد. یک ماه، هر روز، طبق دستورالعملی از پیش تعیین‌شده به هم موزیک فرستادیم و پلی‌لیست‌های خوبی نصیب هردومان شد و از آنجا که شاید یکی از دقیق‌ترین شیوه‌های شناخت شخصیت موزیک‌بازها، گوش دادن به قطعات مورد علاقه‌شان باشد، با روحیات همدیگر هم بیشتر آشنا شدیم.

دلم خواست پلی‌لیست انتخاب‌های من با کمی ویرایش و کم و زیاد شدن، اینجا ماندگار شود. شاید قبلا این چالش سی‌روزه را دیده‌باشید. من سه روزش را عوض کردم:

پلی‌لیستِ انتخاب‌های من هم از طریق یک کانال تلگرامی اختصاصی (این لینک) و هم از طریق اسپاتیفای (این لینک) در دسترس است. البته متأسفانه قطعه‌ی انتخابی روز چهارم من در انبار اسپاتیفای موجود نبود. امیدوارم لذت ببرید. 

پ.ن: اگر به چالش‌هایی از این قبیل دعوت شده و قطعاتتان را آرشیو کرده‌اید، از گوش دادن به انتخاب‌هایتان خوشحال می‌شوم؛ دریغ نکنید.

بالاخره، یک جای دور

رنگ، رنگ، از همه رنگ ...

رنگ مه، وقتی شباهنگام در گردنه‌ها مرا غرق می‌کند و نمی‌شود با هیچ قطری از نور آن را شکست.

رنگ دریا، وقتی موج‌هایش مرا صدا می‌زنند و من هم صدایش می‌زنم ولی هنوز زبان یکدیگر را درست نمی‌فهمیم.

رنگ باران که بی‌وقفه می‌بارد تا صداهای مزاحم خوابشان ببرد و من با او در ایوان تنها شوم. و تنها می‌شوم. و تنها می‌مانم؛ چون خواب پلک‌های زمینی‌ها را سنگین می‌کند ولی پلک‌های مرا نه ... غبارِ چشم‌هایم را باران تکانده ...

از برزخ خاطرات گذشتم تا به این تکه از بهشت برسم. برزخی که در آن میشل استروگف چشمانش را با دستمالی بسته‌بود و بهروز کتاب می‌فروخت و شغال‌ها زوزه می‌کشیدند. بهشتی که امیدوارم در آن میوه‌ی ممنوعه‌ی قلم را بچشم و خدایش من و باران را به زمین تبعید کند؛ چون دلم می‌خواهد باران یادم دهد تا من هم به رسم او، خواب از چشم‌ها بگیرم.

دلم می‌خواهد پیامبر پلک‌ها باشم. 

یادداشتی بر رمان «تعقیب هیجان‌انگیز گوسفند»

هاروکی موراکامی نویسنده‌ای ژاپنی است که خیال‌انگیزی قصّه‌هایش زبانزد است. «تعقیب هیجان‌انگیز گوسفند» (A Wild Sheep Chase) اولین رمان و سومین کتاب موراکامی است. رَت (Rat) نام شخصیتی حاضر در سه داستان اول این نویسنده است، بنابراین این کتاب سومین و آخرین کتابِ «سه‌گانه‌ی رَت» محسوب می‌شود. با این وجود لازم نیست قبل از خواندن «تعقیب هیجان‌انگیز گوسفند» آن دو داستان اول را (که کمی طولانی‌تر از یک داستان کوتاه و اصطلاحا ناولّا (novella) هستند) بخوانید؛ چون چندان اشاره‌ای به وقایع آن‌ها نمی‌شود و نیازی به آشنایی زمینه‌ای با شخصیت‌ها نیست. قبلا توضیحاتی کلی درباره‌ی شش اثر از موراکامی، از جمله این رمان، در پست «روزنه‌ای به دنیای موراکامی» نوشته‌ام.  

ترجمه‌ی تحت‌اللفظی عنوان ژاپنی کتاب، «ماجرایی در ارتباط با گوسفند» است؛ پس «Wild» صفتی برای «Chase» محسوب می‌شود و معادل فارسی عنوان کتاب، عبارتی شبیه به «تعقیب‌ هیجان‌انگیز گوسفند» یا «تعقیب هیجان‌انگیز قوچ» از آب در می‌آید که متأسفانه مهدی غبرایی، مترجم کتاب، غلط مصطلحِ «تعقیب گوسفند وحشی» را بین موراکامی‌بازهای فارسی‌زبان باب کرده. کتاب را به انگلیسی خواندم؛ و از آنجایی که ترجمه‌ی این کتاب چند سال بود در گوشه‌ی کتابخانه کز کرده‌بود، گاهی از روی کنجکاوی نگاهی به متنش می‌انداختم. اشتباهات ریزی مثل ترجمه‌ی اشتباه کلمه‌ی Limo (مخفف لیموزین) به «برزخ» (limbo) و لحن روان نسخه‌ی انگلیسی رمان، باعث شد ترجمه‌ی فارسی را به کلی کنار بگذارم. با این حال‌ به نظرم همچنان غبرایی، مترجم قابل قبول آثار موراکامی در ایران است و خلاقیت‌های زیبایی هم در ترجمه‌ی همین کتاب به خرج داده؛ از جمله «استاسفند» به عنوان معادلی برای «Sheep Professor» و «مردسفند» برای «Sheep Man». می‌توانید نسخه‌ی epub انگلیسی کتاب را از این لینک دانلود کنید و ضمنا ترجمه‌ی غبرایی در طاقچه هم منتشر شده.

شهر ارواح

یک عده از آن ور آب دست تکان می‌دهند و یک عده بندهای کوله‌شان را سفت می‌بندند تا با دست و پا زدن در آب هم شده، خودشان را از این خشکی خلاص کنند. دور از ساحل، این ور مرز، یک عده حسرت می‌خورند و بعد از هزار بار پهلو به پهلو شدن می‌خوابند و یک عده نان شبشان را می‌خورند و با خیال راحت می‌خوابند و یک عده هم با شکم خالی، نمی‌توانند بخوابند. من فعلا آن نظاره‌گر خارج از کادرم، عکاس جنگ؛ جنگ رؤیاها. 

در رمان «تعقیب هیجان‌انگیز گوسفند» موراکامی، یک مأمور دامداری که در شهری رو به زوال مشغول است؛ تیکه می‌اندازد که زادگاهش شهر ارواح شده. بعد که حرف از مُردن یک «شهر» می‌شود، سیگاری آتش می‌زند و می‌گوید اسباب رفتن برایش مهیا است ولی دل و دماغ بستن بار و بندیلش را ندارد. 

... اگر واقعا قرار است این شهر بمیرد، وسوسه‌ی ماندن و دیدن لحظه‌ای که آخرین نفس‌هایش را می‌کشد، ولم نمی‌کند.

گمانم با این حال و روزم، اگر تمام بندهایی که مرا به این خاک وصل کرده‌اند هم پاره شوند ... نه؛ بند نه؛ ریشه‌هایم: اگر تمام ریشه‌هایی که مرا به این خاک تنیده‌اند، قطع‌شوند؛ باز هم کالبد و بذرم مدت‌ها در هوا معلق می‌ماند. نمی‌توانم توصیفش کنم؛ شاید همان وسوسه است، یا شاید یک جور بی‌تفاوتی است. عینکی که به چشم بزنی و آسمان همه جا را یک‌رنگ ببینی. نه ادعای ماندن و خدمت کردن دارم و نه رؤیای پرواز و فرار. 

گمانم هنوز بچه‌ام ... یا خیلی پیر شده‌ام. 

تاسیان

دانلود